martes, 17 de mayo de 2011

Día das Letras Galegas 2011: LOIS PEREIRO (1958-1996)

foto: Vari Caramés
.
A voz máis lírica do nihilismo dos oitenta. O poeta secreto.
Un tráxico expresionismo dende a dor coporal ao compromiso xeracional.
.
Pero mellor deixemos que se presente el mesmo:
.
Lois Pereiro, DNI 14248884, nado en Monforte de Lemos o 16 de febreiro de 1958- Trinta e tres anos. Fillo de Manuel Rodrigo e Inés. Cabelos castaños-roxizos e algúns brancos. Ollos verdes ou grises, segunda a luz.
.
Extrema delgadeza, pómulos pronunciados, rostro longo e estreito. Nariz longo e lavres finos. Ollada inquedante e sombría.
.
Potencialmente perigoso, quizais só para si mesmo, e por ese motivo, tamén para o sistema. De tendencias libertarias, pero sen ideoloxía concreta ou definida. Polo de agora a súa obra é case exclusivamente poética, publicada en antoloxías ou revistas e distintas publicacións.
.
Os libros De amor e desamor I e II, unha antoloxía poética de ámbito estatal: Después de la modernidad. Poetas españoles en sus lenguas territoriales, de Julia Barella, e outros libros antolóxicos ou conmemorativos coma o de poemas premiados en tódalas edicións do Concurso de Poesía O Facho, etc?
.
A súa poesía manifesta a presencia do alento atlántico, pero sen alonxarse da Galicia interior, dentro da fonda tradición palpable nos bosques do Incio, de onde procede a súa familia, e forma parte da «patria da súa infancia».
.
Recolle as influencias asumidas e mitificadas de autores como Ezra Pound, Yeats ou Dylan Thomas.
.
Lois Pereiro define a súa loita co proceso de creación como «unha caída de si mesmo, un internamente no abismo, para logo reconstruírse, unha aprendizaxe en loita contra o insomnio».
.
«A poesía -dicía Conrad- é coñecer o Ser no fracaso».
.
.
Deixa un bico no espello
Onde arde a miña sombra pola noite
E que podrezan xuntas
A imaxe da túa ausencia,
Silueteada en roxo cos teus lavres,
E o perfil violento do meu soño
Que enxendra amor gris fume
Un odio carmesín
E na lengua e nos dentes
Sangue e semen
.
Atrocity Exhibition
“Poemas 1981-1991”
(Edicións Positivas 1992)
.
.
Da súa derradeira e máis persoal colección “Poesía última de amor e enfermidade 1992-1995” (Edicións Positivas 1995):
.
Esvaise a dor e chega o soño

Agora creo que xa podería
pasear entre espíritos alleos
sen pisar os seus soños máis secretos.
Xa non sinto aquela dor inmóbil
que antes habitaba nas miñas noites,
despertando a unha das horas máis escuras
.
sendo consciente de que o día seguinte
non me traería nada moi distinto
do fracaso que me ía derretendo
co lume do inferno no que vivía.
.
.
Namorado outra vez
do amor que levo dentro
a sede enfurecida dun futuro
esgotou as miñas alternativas
levándome dereito cara ó impacto:
un proxectil conxelado no aire
a poucos metros dun corazón frío
e agardo o menor signo de calor
para abrir a súa pel e entrar no sangue
vencido pola forza do desexo
cegamente e sen medo
ó posible desastre.
.
.
Tristemente convivo coa túa ausencia
sobrevivo á distancia que nos nega
mentres bordeo a fronteira entre dous mundos
sen decidir cal deles pode darme
a calma que me esixo para amarte
sen sufrir pola túa indiferencia
a miña retirada preventiva
dunha batalla que xa sei perdida
resolto a non entrar xamais en ti
pero non á tortura de evitarte
.
Poesía fieramente humana, como o epitafio que el mesmo elixiu:
.
"Cuspídeme enriba cando pasedes
por diante do lugar onde eu repouse,
enviándome unha húmida mensaxe
de vida e de furia necesaria".

8 comentarios:

Josefina dijo...

Por razones de salud falté a mi comentario sobre el Concierto de Brandemburgo, pero no a tu deliciosa exposición ni a la audición de la Música.

Hoy, gratamente sorprendida, leo esta preciosa y durísima poesía que me llega al alma:
"Tristemente convivo coa túa ausencia,
sobrevivo á distancia que nos nega"

É un privilexio ter este marabilloso poeta na literatura galega. Parabéns

Anónimo dijo...

Wikipedia me ha echado una mano:

"Escupidme encima cuando paséis por delante del lugar donde yo repose, enviándome un húmedo mensaje de vida y de furia necesaria".

No sé si llegaré a leer algo más de él. Una gran crueldad hacia sí mismo, también en lo que he entendido de las otras poesías que presentas.

Que acabes bien el día, Barbebleue.

Barbebleue dijo...

Fieramente humana, Josefina. Espero que estés plenamente repuesta. Grazas.

La vida, y la muerte, le fueron muy crueles, Anderea. Y uno escribe lo que siente. Grazas.

GLÒRIA dijo...

La poesía siempre me parece más fértil para expresar el sufrimiento que no para la euforia. Buscaré más cantos de este bardo dolido y genial.
Ha sido un placer leerte en gallego. Leerle en gallego.

pfp dijo...

todavía no me he repuesto de la fisonomía imponente del poeta,...ni de su poesía...

gracias Barbazul, espero haberlo comprendido correctamente

bico

Anónimo dijo...

Siento tanta crueldad, Barbebleue. Lo siento.

Un abrazo.

carmen dijo...

Seria estupendo poder entenderlo todo plenamente, saber gallego.

¿Sería mucho pedirte el favor de una buena traducción?

Conociendo tu inteligencia seguro que si lo hicieras, conseguirías hacer sobrevivir en español los poemas. Lo entiendo casi todo, pero me falta ese casi donde se pierde el matiz y no se gana el verso.

Confieso mi ignorancia no conocía a este poeta de imagen inquietante.

Barbebleue dijo...

Para ganar el verso, y saber más sobre el poeta, tenemos una edición bilingüe de su obra en la editorial Libros del Silencio:

http://librosdelsilencio.com/libro/index/27

Glòria, pilar, assai, grazas tamén.